‘Naar elkaar omkijken dat doe ik eigenlijk continue. Ik kijk om naar de buren en de oudere mensen in de straat. Het is niet in de gaten houden, het is meer op elkaar passen. Los oppassen! Ik denk dat er minder eenzaamheid zou zijn als we meer naar elkaar om zouden kijken.
Vlak nadat mijn man overleed, kwam ik iemand in de supermarkt tegen die mij een tikje op de schouder gaf en zei: ‘sterkte’. Al is het maar dat ene woordje, dat waardeer ik. Loop elkaar niet voorbij, maar kijk naar elkaar om!’
Lidwien breit veel, onder andere knuffels. ‘Een vriendin zei tegen mij: ‘je kunt wel troostknuffels gaan breien!’ Zo is het gekomen. Per jaar brei ik veel knuffels voor het uitvaartcentrum in Empel (Noord-Brabant) waar mijn vriendin de eigenaresse van is. Zij geeft de knuffels aan kinderen die een dierbare verloren hebben. Ze zijn er zo blij mee, je geeft door deze knuffel eigenlijk een beetje troost en veiligheid.’ En het breien van deze troostknuffels geeft mij ontspanning en een tevreden gevoel. Ik vind het gewoon superleuk om te doen. En als mensen mij vertellen hoe geweldig ze het vinden dat ik dit doe geeft mij dat ook voldoening!
En als ze nou zelf een duwtje zou mogen ontvangen, wat zou dat dan zijn? ‘Dan ga ik soms ’s avonds eten bij mijn buurvrouw. Dat vind ik heerlijk, dan hoef ik even niks te doen. Dat je ergens kan aanschuiven: een aanschuif duwtje!’ Actief om hulp vragen zit niet in haar aard, maar na enig doorvragen blijkt dat ze dat toch wel eens doet, maar dan is het wel uit noodzaak. ‘Ik probeer het altijd eerst zelf, maar als ik dan echt niet uitkom dan vraag ik hulp aan bijvoorbeeld mijn zoon of de buurman’.